ازیپم®

اختلال افسردگی ماژور، اختلال اضطراب فراگیر، اختلال وسواس، اختلال پانیک و اختلال اضطراب اجتماعی.

بارداری: مطالعات کافی و به‌خوبی کنترل‌شده در زنان باردار انجام نشده است. لذا مصرف این دارو در طی دوران بارداری در صورت نیاز قطعی به آن باید تحت نظر پزشک متخصص و با احتیاط انجام گیرد.
شيردهی: این دارو در شیر انسان ترشح می‌گردد. به دلیل احتمال بروز خواب‌آلودگی مفرط، کاهش احساس و کاهش وزن در کودکان شیرخوار، مصرف آن در دوران شیردهی توصیه نمی‌گردد.

۱- این دارو را فقط بر اساس دستور پزشک مصرف نمایید. از مصرف مقادیر بیشتر، مکرر و به مدت طولانی‌تر از دستور پزشک خودداری کنید.
۲- این دارو را بر اساس دستور پزشک می‌توان همراه با غذا و یا با معده خالی مصرف نمود.
۳- علایم بهبودی ممکن است ۱ تا ۴ هفته پس از شروع مصرف دارو ظاهر شود.
۴- از قطع مصرف دارو بدون مشورت با پزشک خودداری نمایید.
۵- در صورت فراموش ‌نمودن مصرف دارو، با پزشک خود مشورت نمایید.

۱- در طی مصرف این دارو، به منظور بررسی پیشرفت درمان، تغییر احتمالی در مقدار مصرف دارو و کمک به کاهش عوارض ناخواسته، به طور منظم به پزشک خود مراجعه کنید.
۲- از مصرف این دارو همراه با و یا در طی 14 روز از قطع مصرف یک داروی منوآمین اُکسیداز (ایزوکربوکسازید، فنلزین، سلجیلین، ترانیل سیپرومین) خودداری نمایید. همچنین از مصرف یک داروی منوآمین اُکسیداز در طی 14 روز از قطع مصرف اِس سیتالوپرام خودداری نمایید. در غیر این صورت، فشار خون بسیار بالا و یا حملات تشنجی ممکن است بروز نماید.
۳- مصرف این دارو در برخی افراد ممکن است باعث آشفتگی، تحریک پذیری یا سایر رفتارهای غیر عادی گردد. این دارو در برخی افراد ممکن است باعث بروز تفکرات و تمایلات به خودکشی و یا افسردگی بیشتر شود. به محض مشاهده هر یک از این عوارض ناخواسته، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید.
۴- از مصرف همزمان نوشابه‌های حاوی الکل با این دارو خودداری نمایید.
۵- این دارو ممکن است در برخی افراد باعث بروز خواب آلودگی، اختلال فکر و یا مشکلاتی در حرکت گردد. لذا ضمن درمان از رانندگی و کار با وسایلی که نیاز به هوشیاری کامل دارد، خودداری نمایید.

سابقه حساسیت به اِس سیتالوپرام یا سیتالوپرام و هر یک از اجزاء تشکیل دهنده این دارو
– درمان توأم و یا در طی 14 روز از قطع مصرف یک داروی مهار کننده منوآمین اُکسیداز مانند سلجیلین (مصرف در درمان بیماری پارکینسون) و مکلوبماید (مصرف در درمان افسردگی) و لینزولید (آنتی بیوتیک)
– شروع درمان در بیماران تحت درمان قبلی با لینزولید یا متیلن بلو تزریق داخل وریدی
– مصرف همزمان با پیموزاید

قبل از مصرف اين‌ دارو، چنانچه از داروهاي زير استفاده می نمایید، پزشک خود را مطلع سازيد:

الکل ـ از مصرف همزمان نوشابه‌های حاوی الکل با این دارو خودداری نمایید.
داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ـ در مصرف توأم داروها، رعایت احتیاط ضروری است.
کاربامازپین ـ این دارو ممکن است باعث افزایش دفع اِس سیتالوپرام گردد.
داروهای موثر بر سیستم اعصاب مرکزی (CNS) ـ مصرف همزمان این داروها و اِس سیتالوپرام باید با احتیاط انجام گیرد.
سایمتیدین ـ با مصرف توأم داروها، مقدار سیتالوپرام در خون افزایش می یابد.
سیتالوپرام ـ اِس سیتالوپرام ایزومر فعال سیتالوپرام راسمیک است، لذا مصرف توأم آنها نباید انجام گیرد.
کتوکونازول ـ با مصرف توأم کتوکونازول و سیتالوپرام راسمیک، مقدار کتوکونازول در خون کاهش می یابد.
لینزولید ـ در مصرف همزمان با اِس سیتالوپرام، سندروم سروتونین گزارش شده است.
لیتیم ـ از آنجایی که لیتیم ممکن است باعث افزایش اثرات اِس سیتالوپرام شود، مصرف توأم داروها باید با احتیاط انجام گیرد. مقدار لیتیم در خون باید مورد پایش و تنظیم قرار گیرد.
متوپرولول ـ در مصرف توأم با اِس سیتالوپرام، مقدار متوپرولول در خون افزایش می یابد.
داروهای مهارکننده منوآمین اُکسیداز ـ مصرف توأم داروها ممنوع است. با مصرف توأم آنها، عوارض جانبی جدی و گاهی اوقات کشنده گزاش شده است. حداقل 14 روز فاصله باید بین قطع مصرف یک دارو (اِس سیتالوپرام یا مهار کننده منوآمین اُکسیداز) و شروع مصرف داروی دیگر لحاظ شود.
داروهـای ضد التهاب غیر استروئیـدی مانند آسپیرین و سایر داروهـای موثـر بر انعقـاد ـ در مصرف توأم بـا اِس سیتالوپرام، احتمال بروز خونریزی دستگاه گوارش فوقانی وجود دارد. رعایت احتیاط ضروری است.
سوماتریپتان ـ با مصرف توأم داروها در برخی بیماران، ضعف، هیپررفلکسی (واکنش مفرط) و عدم توازن گزارش شده است. در صورت مصرف توأم داروها، نظارت کامل بر وضعیت بیمار توصیه می گردد.
وارفارین ـ با مصرف توأم داروها، زمان پروترومبین ممکن است افزایش یابد.
داروها با فعالیت سروتونرژیکی (مانند بوسپیرون، فنتانیل، لیتیم، سوماتریپتان، دلوکستین، آمی تریپتیلین، ترامادول، تریپتوفان) ـ در صورت مصرف همزمان، خطر بروز سندروم سروتونین که یک واکنش نادر ولیکن بالقوه کشنده است، افزایش می یابد.