این روزها بسیاری از بیماران قلبی نگران هستند؛ زیرا شنیده‌اند در صورت ابتلا به عفونت کرونا خطر بیشتری متوجه آنهاست.
در این نوشتار تلاش کرده‌ایم ارتباط بین عفونت‌های ویروسی از جمله عفونت کرونا را با خطر بیشتری که متوجه مبتلایان به بیماری‌های قلبی عروقی است، شرح دهیم.
به نظر می‌رسد عفونت کرونا (COVID-19) در مقایسه با آنفلوانزا واگیر بیشتری دارد، اگرچه این برآوردها هر روزه در حال تغییر هستند.
مرگ و میر ناشی از عفونت کرونا در حال حاضر بین دو تا پانزده درصد است که این عدد در افراد مبتلا به فشار خون بالا، مبتلایان به دیابت، افراد دچار بیماری قلبی عروقی و سالمندان بیشتر است.
این آمار بسیار بیشتر از میزان مرگ و میر ۰/۱ درصدی ناشی از آنفلوانزای فصلی است.
اثرات عفونت کرونا بر روی دستگاه گردش خون هنوز به طور کامل شناخته نشده است.
هرچند گزارش‌هایی از آسیب حاد قلبی، آریتمی (بی‌نظمی در تپش قلب)، افت فشار خون و تاکی‌کاردی (ضربان تند قلب) منتشر شده و درصد بالایی از مبتلایان به عفونت کرونا که در واحد مراقبت‌های ویژه بستری می‌شوند، همزمان بیماری‌های قلبی عروقی هم دارند.
بسیاری از متخصصان بر این باورند که مبتلایان به بیماری عروق کرونر (گرفتگی رگ‌های قلبی) و همچنین نارسایی قلبی (HF) در صورت ابتلا به عفونت‌های تنفسی ویروسی مانند کرونا، در معرض خطر بروز حاد مشکلات یا تشدید علائم هستند.
در صورت ابتلای همزمان این افراد به سایر بیماری‌های زمینه‌ای (مانند دیابت، چاقی، فشار خون بالا، بیماری‌های ریوی مزمن یا بیماری کلیوی)، این خطر مضاعف می‌شود.
عفونت‌های حاد ویروسی دارای سه دسته اثرات کوتاه مدت بر روی دستگاه گردش خون هستند:
- افزایش خطر ابتلا به سندرم‌های حاد عروق کرونر (علائم گرفتگی رگ‌های قلبی) همراه با پاسخ التهابی شدید به عفونت،
- آسیب به عضله قلب که منجر به نارسایی قلبی می‌شود،
- خطر شناخته‌شده آریتمی که به دنبال واکنش حاد به عفونت ویروسی رخ می‌دهد.
در كنار این موارد، تقریباً همه این افراد به ذات‌الریه مبتلا می‌شوند و بسیاری نیز نارسایی كلیوی یا باكتریمی (وجود باکتری در خون) را تجربه می‌كنند.
متأسفانه بسیاری از بیماران بدحال به سندرم حاد دیسترس تنفسی (زجر تنفسی) دچار می‌گردند.
ویروس کرونا و ویروس‌های خانواده آنفلوانزا ممکن است سبب پارگی پلاک آترواسکلروز (برجستگی مسدودکننده داخل رگ) شده و عوامل التهابی (سیتوکین‌ها) را افزایش دهند که به نظر می‌رسد منجر به بی ثباتی بیش از پیش پلاک ها و تحریک آبشار انعقادی می‌شود، اما در نظر داشته باشیم که مکانیسم‌هایی که این حوادث را رقم می‌زنند، به دقت شناسایی نشده‌اند.
این عفونت‌ها می‌توانند خطر ابتلا به سندرم حاد عروق کرونر (علائم گرفتگی رگ‌های قلبی) را افزایش دهند.
چندین پژوهش نشان داده‌اند که واکسیناسیون علیه آنفلوانزا می‌تواند احتمال انفارکتوس میوکارد (MI) یا همان سکته قلبی را کاهش دهد.
با این حال، محققان می‌گویند که تنها دو سوم بیماران مبتلا به بیماری قلبی، واکسن آنفلوانزا را دریافت می‌کنند و دلیل اصلی عدم دریافت آن، عدم آگاهی بیماران نسبت به نیاز آنها به واکسن است.
از آنجا که هم آنفلوانزا و هم کرونا ویروس‌های در حال تغییرند، تشخیص زودهنگام آنها می‌تواند برای افرادی که مستعد ابتلا به عوارض قلبی هستند مهم باشد؛ زیرا هرچند درمان آنفلوانزا با داروهای ضدویروس در دسترس است، اما تا این لحظه درمانی اختصاصی برای ویروس کرونا وجود ندارد.
